ΜΑΣ ΠΙΝΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΛΑΜΑΚΙ

Κάποιοι επιμένουν να μιλάνε για διαφοροποίηση μεταξύ τραπεζικού και παραγωγικού κεφαλαίου. 

Θέλω λίγο την προσοχή σας, θέλω να καταλάβετε τι θέλω να πω. 

Θα γνωρίζετε καλά ότι το πρώτο που κάνει ένα κράτος που βρίσκεται σε κρίση είναι να δώσει κάποιο πακέτο δισ. στις Τράπεζες. Στόχος είναι να κινηθεί και πάλι το τραπεζικό κεφάλαιο. Αυτή και είναι η ουσία της υπόθεσης. Μέσω της κρατικής στήριξης, την οποία θα πληρώσουμε εμείς στο ακέραιο, είναι να ξεκινήσει η «κύκληση» του τραπεζικού κεφαλαίου, η οποία έχει βραχυκυκλώσει λόγω της πιστωτικής κρίσης. Στόχος είναι το Χ (δανεισμένο κεφάλαιο) να επιστρέψει στον τραπεζίτη κεφαλαιοκράτη σαν Χ' (κεφάλαιο συν τόκος). Αυτή είναι η ουσία του θέματος. 

Στο σημείο αυτό όμως θέλω την μεγαλύτερη προσοχή σας. 

Για να γίνει η περιστροφή του τοκοφόρου κεφαλαίου προϋποθέτει την παραγωγή της υπεραξίας από το παραγωγικό κεφάλαιο, ώστε στη συνέχεια το από κοινού μοίρασμά της και στους δύο, κάτι που γίνεται με ομαλό τρόπο την περίοδο κατά την οποία ο οικονομικός κύκλος βρίσκεται στη φάση της ανόδου και της άνθησης. Ο κεφαλαιοκράτης του χρήματος (πιστωτικό κεφαλαίο) δανείζει το παραγωγικό κεφάλαιο, το τελευταίο, μέσα από την παραγωγική διαδικασία, απομυζά υπεραξία, ένα μέρος της οποίας κρατά και ένα μέρος, υπό τη μορφή τόκου, επιστρέφει στον τραπεζίτη. Όσες διαφοροποιήσεις και να έχουν, βρίσκονται απέναντι μας, όταν είναι να μας ποιούν το αίμα το κάνουν από το ίδιο καλαμάκι. Όλα αυτά βέβαια σε ομαλές συνθήκες. Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης θα πρέπει να παραδεχτούμε, ότι το εγχείρημα έχει υψηλό βαθμό επικινδυνότητας. Αν αποτύχει να κινηθεί το παραγωγικό κεφάλαιο, γιατί η παραγωγική διαδικασία έχει κατακερματιστεί, έχει σπάσει σε πολλαπλά σημεία και δεν παραχθεί υπεραξία, τότε τα πακέτα με τα δις. μπορεί να καταλήξουν μέσα από δαιδαλώδεις διαδρόμους, τους οποίους γνωρίζουν πολύ καλά οι τραπεζίτες, σε οποιεσδήποτε μορφής τοποθετήσεις, εκτός από την ενίσχυση της, τραυματισμένης από την κρίση, «πραγματικής» οικονομίας. 

Ευνόητο είναι ότι η κίνηση του τραπεζικού κεφαλαίου είναι συνυφασμένη με την άνθηση της κερδοσκοπίας και της τοκογλυφίας. Και ας μη γελιέται κανείς, με την παραφιλολογία για «καζινοκαπιταλισμό» και «golden boys». Όταν η κρίση ξεπεραστεί, γιατί κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί, όλοι θα ξαναγυρίσουν στις συνήθεις ασχολίες τους... 

Ο σύγχρονος καπιταλισμός, ο καπιταλισμός στο στάδιο της συνύφανσης του κράτους και των μονοπωλίων, είναι ο παρασιτικός καπιταλισμός, ο καπιταλισμός που σαπίζει. Αυτό, καμιά «ηθική» «εθνική» «γεωπολιτική» δύναμη δεν μπορεί να το αλλάξει. Είναι κάτι το αντικειμενικό. Εκτός αν τον απαλλάξουμε εμείς από την παρουσία του. Και αυτό αντικειμενική διαδικασία είναι...